Puszcza Knyszyńska

Puszcza Knyszyńska, do 1939 roku nazywana Świsłocką, nie jest tak rozpoznawalna jak Białowieska, czy Augustowska.
Rozległa (powierzchnia Puszczy wynosi ok. 1050 km²), obejmująca tereny na wschód od Białegostoku, aż do granicy z Białorusią. Puszcza Knyszyńska jest miejscem, gdzie spotkają się kultury i narody.
Bogata i ciekawa historia, powoduje, że każdy punkt na mapie jest wart zainteresowania. Z całego terenu Puszczy Knyszyńskiej najstarsze pozostałości osadnictwa ludzi pochodzą sprzed 10 000 lat, z okresu preborealnego i borealnego epoki Holocenu.
Piękna, urokliwa i nieodkryta. Urozmaicony teren poprzecinany strumykami i rzeczkami. Iglaste lasy, a w nich zagubione drewniane sioła. Dominują tam sosna i świerk, a występują także brzoza, olsza i dąb.
Jest ona jedynym w Europie Środkowej obszarem zbliżonym pod wieloma względami (strukturalnym, geobotanicznym czy zoogeograficznym) do południowo-zachodniej tajgi. Wody powierzchniowe Puszczy Knyszyńskiej są ważnym elementem krajobrazu puszczańskiego i charakteryzują się bardzo dużą zwięzłością hydrograficzną, gdyż blisko 95% obszaru Parku leży w dorzeczu jednej rzeki Supraśl. Jest to głównie sieć rzek o układzie kratowym, bardzo różnych spadkach koryta.
Rzeka główna Parku - Supraśl zasilana jest rzekami o zróżnicowanej długości od 3 km (Jałówka k. Supraśla) do ponad 30 km (Sokołda, Czarna). Puszcza oferuje niezapomniane widoki, wzniesienia morenowe, drzewa ze śladami po barciach, prehistoryczne kopalnie krzemienia oraz ślady najnowszej historii.
Ludzie żyjący na pograniczu wielu kultur, otwarci i szczerze witający przybyszy.

Źródła:
puszczaknyszynska.pl,
wikipedia.org,
national-geographic.pl