Święto Sukot

W ramach Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Organowej i Kameralnej, z okazji Święta Sukot, odbył się w Tykocinie Recital Autorski Anny Szałapak z zespołem:
Konrad Mastyło – fortepian,
Tomasz Góra – skrzypce.
Organizatorami imprezy byli Muzeum w Tykocinie, Oddział Muzeum Podlaskiego w Białymstoku, Centrum Kultury
w Tykocinie oraz Fundacja im. Mikołaja z Radomia.

Galeria zdjęć z Recitalu

Święto Sukot תוכוסה גח – jedno z wielkich biblijnych świąt pielgrzymich obchodzone w okresie zbiorów w czasie pełni księżyca miesiąca tiszrej. Trwa 7 dni i kończą je uroczyste obchody Szemini Aceret i Simchat Tora. Upamiętnia wyzwolenie z egipskiej niewoli i 40 – letnią wędrówkę do Ziemi Obiecanej.


foto: www.the614thcs.com

Głównym warunkiem dobrego przeżycia Święta Sukot jest przykazanie zamieszkania przez siedem dni w szałasie. Każda rodzina ma obowiązek przenieść się z domu do prowizorycznej kuczy, czyli własnoręcznie wystawionego szałasu.
Świąteczny szałas powinien mieć co najmniej trzy ściany z desek. Zamiast dachu robi się prymitywne przykrycie z zielonych gałęzi lub łodyg roślinnych. W Polsce używano gałęzi świerkowych, wierzbowych, bądź, tak jak w Tykocinie, sitowia z rzeki. Pokrycie powinno być nieszczelne, tak aby „światło słońca nie mogło przewyższać cienia i aby nocą można było widzieć gwiazdy na niebie”.
Wewnętrzne ściany szałasu są zazwyczaj pięknie dekorowane widokami Jerozolimy i Ziemi Świętej, pędami ozdobnych roślin, dywanami, kolorowymi papierami itp. W szałasie umieszcza się świątecznie zastawiony stół oraz krzesła i inne sprzęty domowe.


foto: www.mini2love.com

Honorowe miejsce, usłane na biało jest przeznaczone dla honorowych gości czyli po aramejsku uszpizin, którzy kolejno nawiedzają szałas w świąteczne wieczory. Goście ci to pasterze Izraela: Abraham, Izaak, Jakub, Józef, Mojżesz, Aaron i Dawid. Szałas jest pamiątką wędrówki Izraelitów po pustyni, a także obrazem Bożej Opatrzności, która w postaci Obłoku czuwała nad Narodem w drodze do Ziemi Obiecanej.
rzez siedem dni Święta Sukot należy siedzieć w szałasie, a przynajmniej spożywać dwa posiłki dziennie, przyjmować gości i radować się uroczystym czasem otrzymanym od Pana Boga.